بسمه تعالی
اولین کلمه و نخستین فرمان کتاب آسمان امر به خواندن است ،چنین کتاب و چنین آئینی ، مسلمانی را که نخواند و ننویسد سرزنش میکند.
بهترین خاطره ای را که من از دوران آموزشگری نهضت سوادآموزی می توانم بنویسم ، آموزش سواد به خانم الهام عارفی بود.این سوادآموز دارای معلولیت جسمی و حرکتی بود ولی از لحاظ ذهنی بسیار قوی و باهوش بود (این سوادآموز قادر به راه رفتن نبود و فقط به حالت دراز کش کارهای خود را انجام می داد)، در ابتدا قبل از هر فعالیتی من به درب منزل سوادآموز رفتم و با والدین و خود سوادآموز در رابطه با دوره سوادآموزی صحبت کردم و آنها از این امر استقبال کردند و من را به عنوان یک آموزشگر پذیرفتند و سپس بعد از انجام پروسه اداری روال کار به این صورت بود که هر روز به منزل سوادآموز می رفتم و کتابهای سوادآموزی را به اشان آموزش میدادم.
ذوق و اشتیاق و پشتکاری را که در وجود این سوادآموز نسبت به یادگیری می دیدم تا به حال در بین هیچ یک از سوادآموزانم ندیدم، این سوادآموز با وجود محدودیت هایی که داشت ولی اعتقادات بسیار قوی داشت و بلاخره دوره سوادآموزی را با موفقیت به پایان رساند و به خاطر دارم که در طول دوره سوادآموزی همیشه دعا میکرد که کاش شرایط برایادامه تحصیل فراهم شود.درست در همان سال دوره انتقال وارد نهضت سوادآموزی شدو من ایشان را برای کلاسهای دوره انتقال ثبت نام کردم.
دراوایل هر روز 2ساعت قبل از کلاس به منزل ایشان میرفتم و دروس را آموزش میدادم ولی کم کم با توجه به زیاد شدن حجم مطالب به تقاضای خود سوادآموزدیگر به منزل آنها نمی رفتم بلکه او به کمک پدر و مادرش به مدرسه می آمد و در کلاسهای این دوره شرکت میکرد و من به جرأت میتوانم بگویم که از آن پس این سوادآموز حتی یک جلسه غیبت نداشت و توانست دوره ی انتقال را هم با تلاش و پشتکار که داشت به پایان برساند و هم اکنون ان سوادآموز با دردست داشتن مدرک دوره ی انتقال (پایه ششم) آمادگی رفتن به کلاس بالاتر را دارد.
من همیشه خداوند را شاکرم و از مسئولین نهضت سوادآموزی خلیل آباد هم سپاسگذاری میکنم که به من عنایت فرمودند و سوادآموزی چون الهام عارفی را در مسیر زندگی و کار من قرار دادند تا علاوه بر آموزش خواندن و نوشتن به او ، درس پشتکار و فداکاری و تلاش را از او بیاموزم.
عصمت محمدپور – آموزشگر دوره انتقال نهضت سوادآموزی شهرستان خلیل آباد
نظرات شما عزیزان: